Çuvala koyduğum tövbelerim ve sevgilim

Artık
Ellerimi, açtığım zaman kırgınlığım artıyor
Ey..
Beni, her gece kendine zulmeden biri haline dönüştüren nefsim
Benimle bunca yıl uğraştın
Hırsı bitmeyen bir oğul gibi âsî
Doyumsuz, semiz bir çocuktun.

Seni,
Ben büyüttüm
Okşadım o haz aldığın yerlerini
Bazen bir kadın, bazen bir anne gibi
Hakkı
Ödenmeyen bir şey gibi bağlıydın bana
Bir anne gibi hep yanı başında..
Sana arkadaş,
Sana kardeş olan,
Ellerimdi.
Değil mi ki o beni terk eden sen
Her yediğim lokmanın hazzını duydun da,
Acıyı bana sundun
Söyle
Neden hep tövbe ettiklerimle sınandım?

Artık
Uykularda gerçekleşiyor ölümüm, o kadar pişmanım
Şimdi seninle bir düşman olarak yaşamaya devam edebilirim
Yılmanın, yıkılmanın verdiği o acziyet,
Korkuyla raks eden endişe bile,
Bir şey bunun için.

Ömer Altıntaş