Çürüyor Ellerim Şiiri - Atila Kılıçaslan

Asırlar sonra uyandım
Derin uykumdan
Bir masal kahramanı
Bir ölü umut bekçisi
Uyandım asırlar sonra,
Hiç uyumadığım uykumdan.
Parmaklarım çürüdü
Ne varsa dokunsam,
Ölüm hediye ediyor
Bütün varlığım.
Şimdi ne yapsam boş biliyorum
Hiçbir şey geri döndüremez
Bu kahrolası illeti
Hiçbir şey bitiremez bu iğrenç ölümü
Hiçbir çığlık kurtaramaz
Biliyorum
Hiçbir gözyaşı silemeyecek bedenlerdeki kiri pası
Ve biliyorum yine
Kahrolsun ki
Hiçbir sevda saramayacak
Çatlak yüreğimi…
Çürüyor ellerim
Çürüyor tüm benliğim
Eriyor sana dokunan ruhum
Ağlıyor kasıklarında
Kalan çocuklarım
Kuruyor bedeninde kalmış
Bütün nefesim
Kayboluyor tüm çocuklar düşlerimde
Gidilecek bütün kırlar
Şimdi birer birer çöl oldular
Sanki sırf benimmişler gibi
Sanki hiç sevilmemişler gibi
Şimdi
Her şey
Tek tek
Ölüyor ve bitiyor
Doğuyor ve büyüyor
Bu kez biliyorum
Hiçbir mezar kabul etmeyecek
Bu kahpece çürüyen kahpece ölen
Bu sahte bedeni
Ve biliyorum yine doğacağım bir yerler de
Yeminim olsun doğacağım
Vallah billah dirileceğim
Mahşerim beni bekler
Sen yalan dünyasın
Sen kıyameti kopmuş bir evren
Ben sonsuz ahret
Ve ben cehennemiyle cennetiyle
Yeri geldiyse arafıyla
Ben her şeyiyle
Tüm acılarıyla sevinçleri
Doğmamış çocuklarıyla
Ben sonsuz bir ölüm sonsuz bir yaşam
Yeter!
Kalan sağlar senin
Bu cehennem bile benim…
Tüm mutlu sonlar senin olsun
Mutsuz sonlarsa,
İçinde yaşayan sevinçlerle benim…

02.
07.
11