Çürümüşte olsa… Şiiri - Vahit Kemal Kısa

Çırılçıplaktı düşünceler.
Yeni doğmuşlar gibi.
Yanıyordu bozkır bakışı gözlerinin.
İklimin tanınmaz bir halde.
Doğmakla doğmamak arasında güneş…
Bir bu halimi/halini seviyordum,
Birde ağlamaklı öpüşlerini dudaklarının.

Harman zamanları geldi kente.
Boy atmaya yeni başlamışken özgürlük tohumları,
Bir bir kıydılar hepimize.
Sormadan daha kaç nesil dayanır,
Zindanlarına varoşların.
Vurdular bizi kör zincirlere.

Önce elayı unutturdular.
Sonra kızılını saçlarının.
Çekip aldılar mor yanaklarını,
Zigana dağlarının.
Papatyaları taç yaptılar,
Kıymet bilmez başlara da
Dinmedi feryadım…

Ağladım…
Şehit vermişçesine,
Gözyaşında Fadime ananın…
Hıçkırırken…
Yırtarken tırnaklarımla
Bu şehrin tüm yüzlerini
Hiç ama hiç utanmadım…

Gezdim…
Ne Troya bıraktım,
Ne Endülüs sarayları.
Mısırın Nil’inde,
Karun’un hazinesinde.
Seni aradım
Bulamadım…

Ah…
Bilmezsin halimi,
Pususundayım hayatın.
Pençeler attım yalnızlığın yokuşunda
İnsana özgü ne varsa
Darağacında astım.

İnan…
Kalacak yerim yok…
Sessiz atan yüreğinden başka
Al beni, al içine,
Çürümüşte olsa…