Çürümüş Kemikleri Kim Diriltecek?

Sonbaharda öleni, ihya eder baharda
Dileyince yaratır, kardeleni o karda.

Beyaz kefenler giyer, kış mevsimi mevcudat
Kaç bin seneden beri, böyle işler mevzuat.

Tıpkı ölü kemiği, ağaçların dalları,
Meyyitleri andırır, bu mevsimde halleri.

Beyaz karlar altında, ölü misal dururlar,
Çoklar her yıl, bu hale şahit olup görürler.

Mart sonunda ortalık sündüs-misal renklenir,
Karlar kalkıp yerine, her tonuyla renk gelir.

İhya olur yeniden, binler çeşit nebatat,
Şenlendirir zemini, sinek, böcek, hayvanat.

Yeraltına defnolan tüm tohumlar dirilir,
Kaya gibi sert toprak, emr-i hakla yarılır.

Sümbül verir nebatlar, gülücükler atarak,
İlkbaharla son bulur, bir mevsimlik o firak.

Mahlûkatın ihyası, farklı değil şu işten
Sur iki kez çalınca, ins uyanır bu düşten.

Ölmüş olan bedenler, canlanarak kalkarlar,
Şaşkın, şaşkın tüm beşer, etraflara bakarlar.

Odun misal kemikler, inşa olur yeniden,
“Kün” emrini alanlar, hayat bulur aniden.

Bidayette yapan zat, nihayette tekrarlar!
Ona gayet kolaydır, buna benzer tekrarlar.

Binler sene dünyada, hiç durmadan yapmıştı,
Her senede iki kez, kıyametler kopmuştu.

Her insanın bedeni, mazhar olur bu hale,
Yapar bunu o, sani, hiç vermeden ihale.

Milyarlarca hücreler, yenilenir her sene!
“Masraf çoktur”(!) denilip, ihmal olmaz bir sene.

Hiç yok iken ortada, kimdi insi halk eden?
Şu âlemde önce kul, sonra kimdir mülk eden?

Muktedirdir o sani, yaratmaya her şeyi!
“Ol” deyince oldurur, dileyince bir şeyi.

Ona sonsuz şükürler, kul eylemiş kendine!
Şakirt etmiş kur’an’a, hadim etmiş son dine.

Cihat ŞAHİN
21.07.2010-İZMİR