Çürük İnsanlar "toprak kokan şiirler"

Bir umut ektim gönül tarlasına,
Belki filizlenir doğrulur sandım
Yanılmışım, yadırgadım gerçeği
Kökleri çürümüş tüm gönüllerde

Sözleri bal içi zehir, zemberek
Yüzler güler, kalbi taş gibi berk
El uzattım nefret sindi tenime
O sahte söylem soğuk, o boş “iyi”

Birbirinden çürük çıktı insanlar,
Bir kabuk güzelliği kalmış gönülde
İçi boş, vicdanı yoksul her bir yerde
Ne dost kalmış, ne de merhamet dilde.

Şimdi susarım, ben yargı yok, kin yok,
Sadece ders vardır güvenme kolayca.
İnsanı insan yapan şey yanmış çoktan,
Küller içinde ararım izi kayıptır hâlâ...