Çürük Şiiri - Esma Atalay

Kemiklerim erimeye başlamış
Ne yani toprağa gittiğimde
Benden çok daha az mı kalacak geride?
Vücudumu saran etim yavaş yavaş
Vedalaşacak mı sevdiceği kemikleriyle
Çürüyor muyum?
Ama yakışmaz ki bana çürümek!
Hep uzak kalmaya çalıştım
Elma idim, yanımda bozuk elma tutmadım.
Dalında sallanan armuttum.
Yağmur yağdı, dolu vurdu mevsimlerce
En yaprak olduğunun bilincinde olan
Yaprağa dost oldum, sarıldım sakındım.
Çiğ düştü üzerime bazen
Ferahladım arındım.
Düşmedim ben, zamanından önce
Çürüyerek yere.

Yok...
Eririm belki
Hani karın tatlı ılık bir havada
Usul usul erimesi gibi.
Ya da sıcak bir yaz havasında
Suyun içine atılan buz gibi
Üzerine iki yumurta kırılınca
Tadından yenmez tereyağı gibi.

Çürük çok var bildiğim
Eti ve kemiğiyle dimdik duran
Ama ciğeri kokuşmuş, kalbi leş!
Akbabaları besler onlar
Sanki zem zem suyunu
Güvercinlere ikram ediyormuş gbi!