Cürmüne Düştük Şiiri - Ayhan Dağhan

Bal gibi sözü zehir gibi özü
Nidelim kulların cürmüne düştük
Dost yüzlü görünür hep kemdir gözü
Gidelim kulların cürmüne düştük

Çekip gitmektir artık buralardan
Artık bahara dönmeli kışlardan
Sevmeli bıkmamalı sahralardan
Gezelim Leyla nın cürmüne düştük

Sevdasını yaşamak özden de özdür
Aşk kalesini yıkan kötü sözdür
Dağların başı buz eteği közdür
Aşalım şirin in cürmüne düştük

Yakmaya insanı yeter de artar
Yarin yolunda çıkan meşakatlar
Aşığı derinden ölçer de tartar
Yanalım Aslı nın cürmüne düştük

Yar aşkı del eder aklın aklını
Kapatır akıtmaz kalbin arkını
Büktürse de şu feleğin çarkını
Dönelim Zine nin cürmüne düştük

Sevda okutur okunmaz şeyleri
Bir anda açıverir kör gözleri
Kuyu aşkı söyletir vezirleri
Çıkalım Zelha nın cürmüne düştük