Cürmü Ne Kadar? Şiiri - Sadık Softa

Huysuzluk sınırında nöbet beklemekteyim yine,
Kucağımda yığılıp kalmış bakışlardan bir demet,
Kafeste şimdi kumrulara taş çıkartan sevda,
Yalnızlığın bereketinde güller, laleler, nergisler,
Muştusu yok, beklemek, yine tutsaklığında,
İmzalanmış, mühürlenmiş sevda gazelleri,
Ağıtını sürdürüyor türküler.

Yalnızlık, çöl ortasındaki vaha,
Nereden alıyor can suyunu?
Cinnet getiriyor serçe ötüşleri,
Çıldırmış olmalı gökyüzündeki bulut,
Hükmediyor yalnızlığa bürünmüş şu küçük oda,
Dışarıda rüzgar ötüyor çırpına çırpına,
Zaman tik takların dilinde durmuş.

Yalnızlık dağıtmış saçlarını,
Huysuz bir çocuk şimdi tüm istekleri,
Karmaşık, düzensiz, dağınık,
Uç uçabildiğince şahin bakışlı rüzgar,
Kök sal derinlerine duyguların,
Yürü yürüyebildiğince zaman üstüne,
Ellerinden bırakma yalnızlık şerbetini,
Ben susadıkça sen sun bakraç bakraç,
Ayyaşı olayım sevgide her gün dirilen,
Yakın mesafelerin uzak diyarlarında,
Kaybolayım muamma olan bakışlarda.

Yine doğmuş, komşu çay bahçesinde
Bütün masalar hararetten terliyor;
Yine çıt çıkmıyor telefonumdan,
Ellerini unutmuş, parmakları uyumuş olmalı,
Selama durmuyor bir türlü, ahizeden gelecek olan ses,
Yine alabildiğine uzadı yalnızlık,
Yine gün ağarıyor sabah sabah,
Çay bahçesi bile boşalmış,
Ben hala yalnızlığın bayrağını çekiyorum,
Hep arifesindeyim, sanki kazık çakmışım,
Bayramlar bir türlü gelmek bilmedi,
Merhabaların donmuş kalmış zamansız.

Biliyorum, hiç gelmeyecekler,
Hiç arayıp sormayacaklar biliyorum,
Biliyorum dinmeyecek bu uykusuzluk hali,
Sürecek damarlarımda civek civek,
Yaka yaka gezeceksin biliyorum,
Mussallasında dirilecek belki bu hal,
İmzası kuruyacak infazımın.
Söyletmelik mi istiyorsun,
Cürmü ne kadar? ! .

Çankırı- 10.06.2006