Çünkü İnsanım Ben. Şiiri - Ali Osman Yılmaz

Bir tepeden bakıyorum,
Deniz kıyısında,enginlere dalmış,
İkindi vakti,Ezan sesi geliyor uzaktan,
Güneş eğilmiş,karşıdaki,
Dağın ardına doğru,
Akşamı çağırmakta.

Vapurda yanımda oturan,
Kadın geliyor aklıma,
Bir insana bakar gibi,
Bakıyorum kadına.
Oysa üstüm başım,insan kokar,
Etim,canım insandan olma,
Ama güzel şey,insana bakmak,
Hemde insan gibi,
Yanımdaki kadına.

Deniz,gökyüzü,toprak,
Bütün insanlar bizimledir,
Biz insanlar bir türlü,
Nedense,biz bize olamayız,
Sahilde yürüyen bir kadın,
Sorarım tepeden,adın ne senin,
Susar,ses vermez bana,
Tepeden duyamaz ki beni,
Adın kum olsun senin,derim,
Yumuşacık,sevgiyle,özlemle,
Ellerimize almak istediğimiz,
Sevgiye özlemimiz olan,
Kum olsun senin adın.

Kumun sıcaklığı,
Senin sıcaklığındır bana,
Duymak istediğim,
İnsanın sıcaklığı,
Yalansız bakmak yüzüne,
Özlemimi sunarken sana,
Yalansız anlatmak her şeyi,
Yıllar,yıllarca tutmak,ellerimde seni,
Doyasıya yaşamak isterim.
Tüm insanların ele ele tutuşup,
Bu sahilde gezmelerini,
Aşklarını anlatmalarını,
Özlem özlem gözlerin buluşmasını,
İnsan gibi konuşmalarını isterim.
Çünkü insanım ben.