Çünkü İnsan En Çok Suya Girince İnsandır

Hep denize girdim mi kopar aklımda bir fırtına

Çünkü insan en çok suya girince insandır

Bahçemde göndere çekilmiş beyaz bayraklar

Gittim beni çalmak isteyen dünyalara

Dedim aklın iflasıdır bu

Hükümsüz sayarım kendimi aşk defterlerinde.

Yağmuru gülümseyerek izlerim kök verdiğim yerde

Dünya dedikleri bahçemden öte bir yer

En acele kelimelerle konuşurum acem(i) ce

Nehirler seni anlatır geldiğim yerde

Derinleştikçe sarkarım içimdeki boşluğa

Başkasının bittiği yerde yeniden başlar sarkaç

Önce başım döner, yıldızlar düşer sonra

Gizli bir ismi hecelerim kimseler duymaz.

Ağlayarak gelir acının üstüne yazmıştır adını

Ben tahtımı yaktım yük olmasın diye benliğime

Öfkesiyle utandıran ve hiç kimsenin sarılmadığı bir kucak sunuyorum sana

Kasvetli bir şehvetle ısrar ediyorum

Ben kaynağı buldum ve o zaman bildim

Çehremdeki dalgınlık aynanın kırık olmasındandır dedim

Gün geldi ağaç dallarında sallandım

Gün geldi rest çektim kendi benliğime.

Dedim ki insanlara bakmak için pencereye ne gerek

Çıkarım kapı önlerine tecelli edecekse bu teselli

Aynı tadı vermiyor artık limanlar

Rüyalarıma musallat olan o tavşan en son terk ediyor gemiyi

Denize girdim ve koptu mavi bir fırtına

Çünkü insan en çok ağlarken insandır.