Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Hüsran vurmuş satırlara ama biz acılarla yaşayabilen bir toplumuz.Şaire çok güzel anlatmış yüreğini...Şiir harika imgelerle akıp gidiyor.Tebrikler.Tam puanımla sayfamda.
Kimseyi sevemez bu yürek senden başka….ilk ve son sensin olan
teprikler yüreğinize sağlık
Zordur bir sevgiyi tek başına yaşamak
Oysa o bile en büyük mutluluk sesini bile uzaktan duymak
Her sözün değmezsin diye biterdi
Söyle yağmur gözlüm ben ağlarken gülmek nasıl bir şeydi.......? ?
kalemine yüreğine sağlık tam puan asıldı panonuza.tabrikler.
gönül hüzenlerde ama yaşam sevgisi yüreğinde daim kalsın başarılar diliyorum.
Güzel yürekli dost... Yine döktürmüş döktrümesine ama okudukça alıp götürüyor insanı uçsuz bucaksız yerlere...Yine de ne olursa olsun umut yok olmuyor... Kutlarım... Sevgiyle kalın...
Melenkolik bir şiir gibi geldi bana,aşkın gidişinde böyle ayak sesleri yükselir yüreğin loş sokaklarında...
Hüznün bitişini sabırla beklemektir aslında...
aşk'a değil belki,ama...
giden sevgiliye veda ederken...
madem giden var birde kalan,onu yad'edip ömrü heba etmekmidir aşk?Vefasız bir yâr için, yoksa...! gerçek aşka yelken açmakmıdır miyâdı dolan aşkı anılarda bırakıp,şiirin içinde kaybolmak güzeldi sevgili Hatice,yüreğinden şiir eksik olmasın,tebriklerim size ve şiirinize,sevgilerimle...
hüüzün ve umut iç içe ..şaire hüzün yakışır diyorlar ya...mutluluklar yaşansa hüzünler olmasa...tebrikler yürektennn..
En zor olan şeydir sevgiyi tek başına yaşamak, bu bir süreçtir...Marifet o sevgiyi azaltmak yerine çoğaltmayı bilmektir...Gerçek sevgi istediğinde alınmayan, kendiliğinden gelendir...Böyle sevmeyi bilenler var hala...
Umutların yüreğinde hiç tükenmesin sevgili Hatice....
Sevgilerimle +10
Sevgili Şairem, şiirinde ki duygularına şiirin ahengine ve akratımına bişey demeyeceğim, yüreğini ve kalemini kutlamak ve başarılar dilemek isterken, burada , DOĞA DENİZ hanfendinin yorumunada katılmadan edemeyeceğim..:))))) ama bilirim ki yürek hiç bir nasihata kulak asmıyor..... sevgilerimle canım.+10
Hayat sürprizlerle dolu...umalım da güzel olan bizim kapımızı çalsın :)
Kutluyorum...sevgiler.
Bu şiir ile ilgili 18 tane yorum bulunmakta