Çünkü Ben Gülümseyerek Uğurlamıştım Seni

Açılmıştı gözlerim bir sabah seherine
Ruhum yine derin yorgunluklara gömülmüş.
Adım atamaya mecal yok..
Çıkıyorum evden dışarı..
Ruhum benden geride geliyor sanki..
Beden zinde, Ruh yorgun...
Caddelere çıkıyorum.
Hava bulutlanıyor..
Sevgiler, soğuktan tek yürüyen insan misali..
Beraberce yürüyorlar..
Bazen yükselen kahkalar duyuyorum.
Kafamı çevirip baktığımda,
sanki hiç gülen onlar değillermiş gibi..
Gülmek yakışmıyor yüzlerine..
Giderken gülümseyerek uğurlamıştım seni...
Aklımda, hayalimde, düşümde,
yaşamımın her yerine kazındı son gülüşün.
Hep bir yüze yakıştırmak istedim yıllardır..
Hiç, ama hiç kimse..
Hiç kimse senin gibi gülümsemedi..
Ben seni gülümseyerek uğurlamıştım…
Yıllar, yollar geçti üstünden,
Geçenlerde rastladım sana..
Sen, ben olduğumu bilmiyordun..
İyi ki de bilmedin..
Bilsen, neler yapardın biliyorum.
Çocukların elini bırakır bırakmaz koşardın bana..
Ellerini tutmuştun iki tane çocuğun..
Yürüyordunuz ağzınız kulaklarınızda..
Mutluydunuz..
Sevinç vardı gözlerinizde..
Huzur vardı...
Ben sana görünemezdim.
Ben gülümseyerek uğurlamıştım seni.
Onca zaman geçti üstünden,
Saçım sakalım birbirine karışmış halde..
Bu halimi görmene nasıl dayanırdım..
Siz yürürken uzaktan takip ettim sizi biraz,
Yürüyordunuz, konuşuyordun kızlarınla,
Sesleniyordun yol kenarındaki çiçeklere dokunmasınlar diye..
Bir süre yürüdükten sonra sessiz bir sokağa geldik.
Gördüğüm bir merdiven köşesinde oturdum,
Yüzümü avuçlarımın arasına alıp,
Gidişinizi seyrettim.
Arada bir geriye dönüp baktığında başımı eğiyordum.
Görmemen için elimden geleni yaptım.
Bu halimi görmene izin veremezdim.
Çünkü ben..
Çünkü ben gülümseyerek uğurlamıştım seni...