Çünkü Şiiri - Rıdvan Cankiç

Beni ilk gördüğünde
Tenin neden kapkara dedi.
Çünkü karanlıktayım,
Çünkü yalnızlıktayım
Çünkü ışığımsın demedim kimseye,
Çünkü ışığım hiç olmadı.
Korktu, çok korktu hem de!
Ama gene de yaklaştı
Yaklaşırken beyazdı.
Sordu;
Peki bir rengin, bir kokun var mı dedi.
Hiç rengim olmadı.
Çünkü hep kış karanlığındaydım.
Kokum yoktu,
Çünkü ne yağmurum, ne gökkuşağım oldu.
Daha da yaklaştı.
Dünyanın bütün baharları gibi kokuyordu.
Elini uzattı ve dokundu.
Tenin soğuk hem de çok soğuk dedi.
Çünkü daha önce kimse dokunmadı dedim.
Ve sarıldı, hiç tanımadığım bir hissi yaşattı.
Sarılınca kolları konuştu.
Yıllar önce ihmal edileni yapar gibi
Bir özür vardı sarılmasında,
Bir tutku vardı, yemin ediyor
Söz veriyor gibiydi.
Sarılırken kollarıyla güneşi de getirmişti
Baharı da, mevsimleri de
Yağmurları da, gökkuşağını da
Masmavi gökyüzünü de.
Ve bir daha bırakmadı.
Dört mevsimin içine girdik.
Doğam oldu, doğası oldum.
Her şeyim oldu, her şeyi oldum.