(Akrostiş)
Canımdı o, cânânımdı, ciğerpâremdi,
Ümidimdi, her şeyimdi, o bir tânemdi.
Nasıl yanmaz buna kalbim, uçup da gitti,
Elem yıldızı gibi kayıp da gitti.
Yok, bilirim bir çâresi onulmaz derdim,
Takât bulsam peşi sıra ben de giderdim.
Koklamaya doyamadan güzel yavrumu,
Onu asker eylemeden şehit eyledim,
Rabbimize, yavrumuzu emânet ettim.
Kayıt Tarihi : 29.3.2007 11:25:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
CÜNEYT KOR tüm kader arkadaşları gibi, yüce Allah'ımızın çok sevip, bir an önce yanına aldığı bir evlat. Anneyiz, elbet yüreğimiz yanıyor. Hep yanacak kavuşana kadar...Eğer, sabredip, isyan etmezsek ne mutlu bize. Onlar sıralarını savdılar. O zor köprüden geçtiler. Belki de çok kolay geçtiler. Çünkü çok genç, günahsızdılar. Onlar gibi, bu vatan daha nice gencecik evlatlarını şehit verdi. Yüreğimiz yansa da, kavrulsa da, yine yüce Mevlâ'mın verdiği sabırla dik duruyor, acımızı kalbimize gömüyor, yaşamaya çalışıyoruz. Allah, evlat acısını düşmanıma bile vermesin. Unutulmayan, küllenmeyen bir acı ne yazık ki... Tüm evladını kaybetmiş anne ve babalara sabır diliyorum. Mekânları cennet olsun...Hâlenur Kor
NURLARDA YATSIN.......DİĞER EVLATLARINIZA VE SİZE
UZUN ÖMÜRLER DİLERİM........
Saygılar
TÜM YORUMLAR (5)