Bu gün babacığımın rahmet alemine göçüşünün yirmi ikisi doldu
Yirmi iki gündür içimde burukluk,büyük boşlukta dolanmaktayım
Rüyalarımsa anneciğimle babacığımla beraber yaşıyormuş gibi
İlk felaketim bundan yıllar öncesi bin dokuz yüz seksen üçteydi
Hayatta tek güvendiğim sarı kuşum,keşen'im ebedi terk etmişti
Hala kendimde hata bulmaya çalışıyorum,bir türlü bulamıyorum
Sıraya girdi kaderlerim,önü ardı bitmiyor,ne çok bet kader varmış
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Dokuz seneyi doldurdub ve ona doğru uzadı,bize ne zaman nasipse?
üzüldüm
Rahmetli bütün hayatımızı dolduruyordu.Şimdi Sibirya da yaşar
gibiyiz.
Aylar birbirini kovalıyor,ama hapislik duygusunda değişen bir şey
olmuyor.
Ömür su misali akıp duruyor,rahmetli gideli bir ay doldu;acılar eksilme
sede:kim bilir yaşadıkça daha ne acılar yükleneceğiz.
Bu şiir ile ilgili 5 tane yorum bulunmakta