Çündı Şiiri - Yusuf Kartoz

Bu gün babacığımın rahmet alemine göçüşünün yirmi ikisi doldu
Yirmi iki gündür içimde burukluk,büyük boşlukta dolanmaktayım
Rüyalarımsa anneciğimle babacığımla beraber yaşıyormuş gibi
İlk felaketim bundan yıllar öncesi bin dokuz yüz seksen üçteydi
Hayatta tek güvendiğim sarı kuşum,keşen'im ebedi terk etmişti
Hala kendimde hata bulmaya çalışıyorum,bir türlü bulamıyorum
Sıraya girdi kaderlerim,önü ardı bitmiyor,ne çok bet kader varmış
Bu son kayıpta bana fena koydu,yalnızlığımı kaos haline getirdi
Rahmetliyi gördüğüm an,beynimden mutluluk hormonları salınır
Tüm çözümsüz dertler sırayla unutulur,her şey yoluna giriverirdi
Şimdiyse stres hormonu dolu okyanusta tek başına boğulmakta
Hayatta hiç yüzüm gülmeyecekmi,hep ah vahlamı geçireceğim
Nereye gitsem sayılı saatler,dakikalar,ardında zindana dönüşüm
Acımı paylaşabileceyim,beni anlayabilecek dostlarda duyarsızlar
Mevlamız tesellinin karaborsaya düşeceyinden haberdar etmedi
Yoksa onlar kaderden muafiyetmi aldılarda,bu kadar duyarsızlar
Henüz zindanımın kapısını çalıpta,beni arayan kimseler çıkmadı
Benden habersiz taziyetlerdemi,tarihin tozlu sayfasında kaldılar
Onları yanlız bırakıp gitmeyi çok isterdimde,bunada kader engel
Rahmetli eniştem bu günleri ima etmişti,bense genç delikanlıyım
Delikanlılıkmı,sorumluluklarmı ne,erkenden öğrenmemi engeller
Müneccim deyilim ama,yakında oh olsun diyen cadılar çıkacak
Acılar katmerli olup,insanlar caresizce kendilerini yiyip bitirecek
Bu kış geçmiş kışlardan soğuk geçiyor babacığım donuyorum
Yine sabah olacak,ardı sıra akşamı gelecek,bense karanlıklarda
(çerkezce karanlık)