Cunda Şiiri - Özge Özgen

Yine tepeden çöktü akşam Cundaya

Ve ben döküntü bir evden kuşları izliyorum

Birazdan yağmurda başlar
sen bir ıslanırsın, ben iki

Ve hangi şiirde adın geçse bu aralar
İstanbuldan bir güvercin selam gönderir İzmirin çatal karam kaşlarına

Söylesene benim kederli Şaziye annem

Mektuptar hep böyle geç mi gelir nezaret haneye

İçimde bir köy pazarı

Yüzümden geçen İspanyol paça bir meyhaneden
Davullar zurnalar çalıyor bir kız bir oğlana

Burada zaman bir tuz yoğunluğundan ayrılıp
tam şurasında duruyor ömrümün
Öylece oturup seyrine daldığım
duvarları tırmalayan bir yalnızlıktır benimkisi

Ben, yüreğimin bakır tastan içilmiş hüznüne de şahidim

Gel gelelim ki,
sesinden sarıldığım mısraların kaç okta ettiğini bilmem

Sende söyleme

Sen, öylece geçip gittiğin bir ömrün hatırası olarak
naylon ipliklerle ördüğüm örgülerin bir kısmını hatırla

ve kıyısına sığınıp ortasından geçtiğim o hayattan

İçimin bayatlamış haliyle soruyorum bütün soruları
yağmurunda ıslandığım Cundaya

Birde, ortada ki o cocuk duruyor mu hala

Gülüşlerine benzin döküp yaktığım cumartesiler vardır

Öpmüşlüğüm vardır haziranı cepkenlerinden

Ve öncesinde doğurduğum Eylüllerden birikmiş hikayelerle
bitmeyen bir özlemin en son durağıdır iğde ağaçları

Olur ya şayet gözlerindeki bu kederli halkalardan
bir bölümünde bir birine dolanmış o akasyalar
ıslanırsa birgün kumral bir dolunayda

hiç durma

İkisinden birini seç

Halbuki

İncinmiş
miskin bir dil değil ki bu
rengine gül kurusu fistanlar açılsın

Sen şimdi yorgun ellerinle
bir tüvali süsle

Bir sabah
geceliğimle gelip, ömrünün kanatlarına tüneyeceğim

Ve dilersen

unutulmuş anıların bende bıraktığı bir kaç şarkı söyle geceye
birkaç
yeşil zeytin alacağım olsun ellerinden

Dilersen

gününün ağardığı o son saatlerde

sol omzuma doğru uzanan sonbahardan olurum

Burası Cunda

ve ben döküntü bir evden kuşlara selam gönderiyorum

Belki bilirsin sevgili

İstanbul yaşanmış aşkların

Cunda ayrılıkların şehridir...

Özge Özgen