Çün ki Şiiri - Deniz Koç

gece sabotajından kaçırırken elinden tutup zihnimin haylaz veledi;
gözlerimi alan şiirin önünde reveransa durdum!
bu çarpıcılıkta ve “uzaklıkta”
bu imgelerde
bu lirik bitmemişliliğin'de kaybolmak...
say ki bulmak hiç istemedim ve gönlüm el vermedi aramaya kendimi...
gecenin karanlığına karışıp -burnumu sokup sokup- kursağımda karnımda
derme perişan
ayakta duran algılarımı kusmak istedim…
burnundan tık-nefes aldırmayan gece benim umursamazlığımda hüküm sürdü...
kem tahak-küm…

şiire yaslandım 'hiçliğin susuzluğundan akran- kurak'
ve onca 'şey'i bir esnada döküp kar aydınlığına;
ki ben bir göl kenarında kulübeyim
yahut bir dağda,
çekilmek istedim ve
hiçbirşey edebildim,
çok kerecelerce okuyup şiiri gözümüzün almasını sevdim ışıltılıca…
ve her an korktum yarasalarıma birileri birşeyler söylenecek diye...
şiiri
okudum, ardı arkası kesilmez çoşkularla donatılmış
ve dedim işte
'BİR ŞİİRİN İNTERAKTİF DÜŞSEL DÜŞÜŞÜ
BİR İNSAN SAYIKLAMASINA...'
zihin mürekkeplerine binlerce teşekkürler...
yarıda kesilmiş bir 'buluşma' oldu...
çünki...
korkmaktan yoruldum 'ey şair'
okurunu bağışla