Cümlenin Sonu Nokta Olmalı

Kendine aldanmış zaman,
Kendine aldanmış mekan,
ve
soyut bir insan
Yanılgısı düş süreci.
Kimliksiz AN'ların şahidiyiz aslında,
aldığımız soluk alışlarında.
Tuzun suya hasreti nasılsa,
Ölümün hayata olan bağlılığı
gerçeğinden
kaçamıyoruz sonunda.
Ben,
kendimin dışında.
Zaman,
dışımda benim.
Mekan,
Boyutsuz varlığımın
Çarpışı suratıma.
'Yine de' diye başlayan
bir avuntu cümlesi
gelip gitmelerim.
Ey Tanrı!
ki varlığını duyumsayamadığım.
Ölüme gizleyeceksin beni,
tenim toprak,
düşlerimi yok sayacaksın.
Zaman dilimin suskusuna kilidini vurduğunda.
Us'umu çevreleyen aymaz
düşünceler,
Elimi çalan makina,
Gülüşlerime bulaşan hüzün.
Hepinizi,
Ama hepinizi ana avrat
dümdüz giderek anıyorum,
sessiz bir şarkının nakaratında.
Soluk bir yüzsüzlükle
atarken yüreğim.
Yozluğumu,
Yozluğunuzu
Yozluğu
içiyorum her yudumda.
Unut hepsini
Unut hep.
Unut...
Unuttum ben yine,
taşları anlatacaktım.
Deniz kıyılarındakini,
Çaylarda tertemiz yıkanan
rengarenk mücevherleri,
Dağların göğsüne saklanmış taşları.
Küçük bir karataşın
hayatımda değiştirdiği.
Komik değil mi?
...
Yok öyle birşey.
Cümlem bitti.

Yılmaz SARI