Yıl, bindokuzyüz ondört,
Yanıyor dünya.
Alevler içindeydi Türkiyem...
Edirne - Kars - Ardahan - Hakkari...
Ve tüm anadolu işgal altındaydı.
Anadolum ayakta, yiğitler uykusuz.
Geçilmezdi Çanakkalem...
Yaşam bitmiş, vatan sahipsiz.
Dudaklar suskun,
Ve fakat, kalpler dipdiriydi.
Cumhur perişan, cumhur aç ve sefil.
Cumhur, her geçen gün kayıptaydı.
Toprak kuru,
Toprak çorak,
Toprak çatlak.
Toprak suya hasret ve
Toprak yabtaydı.
Amma bu yası dindirecek,
Ülkemizde güçlü beyinler vardı.
Mustafa Kemal,
Fevzi Çakmak,
Kâzım Karabekir,
İsmet İnönü,
Hepsi oradaydı.
Onlar; garpı, şarkı, güneyi ve kuzeyi,
Türkiyeyi birlikte kurtardı.
Vatanın tümü işgal altında.
İtalya, Fransa, İngiliz birer baştı.
Ve-Lâkin aziz topraklarımızda,
Türkten başkası yaşayamazdı.
Silahsız ama imanlı ulusum,
Tarihe silinmez özünü yazdı.
Yıl, yirmidokuz Ekim bindokuzyüzyirmi üç.
Türk ulusunun en büyük günüydü.
İşte vatan ve millet...
Başkta Mustafa Kemaldi.
Dünyaya meydan okuyan,
İşte o yüce komutan.
Tarihtir onları asla unutturmayan.
Sana diyorum ki Aziz Mustafa Kemal!
Elbette korunacaktır Cumhuriyet ve Vatan.
07 Haziran 2002
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta