Cumhuriyet Treni Şiiri - Salih Erdem

Bağrından şevkle çıktı; lokomotifiyle tren.
Baş makinist kitlendi: ülküdeki gönence.
Yolcular da umutla, ortak oldu sevince.
“Kesmez bizi” diyordu; “ne arıza ne de fren,”
“Geçilecek o makûs, tâlih denen dönence.”

Dilde dua, sevinçle, uğurlandı “sağ salim.”
Kıvanç dolu vagonlar, mutluluk katar katar…
Kömürcü canla başla kazana dayanç atar;
Dağ, bayır, yaz, kış demez, cümlesi aklıselim,
Gözlerse; ışıl ışıl… Gönülde birlik yatar.

Derken şef değiştikçe, inleyen paslı raylar
Kezâ, güzergâhla bir; ufuktaki manzara…
Hâliyle hız kaybolur; çağla açılır ara,
Viranlaşır katarlar ve hatırda saraylar,
Geçilecek duraklar; kader, kısmet, kazara!

Haraplaşan bünyede gıcırdayan şikâyet,
Ardınca dökülüyor, yolculardan âh… nâle…
Kompartımanlar nâçâr, kadro soğuk nevale
Kondüktörlerin derdi, formasındaki payet…
Gidişatı hiç sorma, makasçıya havâle!

Girilen tünellerden, yürekleri ağızda,
Çıkar oldu sonunda; dağlara hâkim kaygı!
Arapsaçına döndü, kökten gelen her duygu!
Gar, sinyalizasyon: sanırsın ki buğuzda…
Her makasta ikilem, örselendi öz saygı.

Geçitler tehlikeli, yöntem keşmekeş, yol sarp;
Motorlar sağırlaştı, teker kampana yönsüz.
Ülkü; öksüz kıvranır: usta, teknikçi onsuz…
Hemzemin geçitlerde bariyerler açar harp!
Öngörülen istasyon; kaçınılmaz kriz sonsuz!

Zirvelere çıkmaya azimliyken daha dün;
Ne oldu da dağıldı, canevinden şu budun!
Şimdi sirenler boşa, umurda mı yakacak,
Lokomotif sersemce raydan çıktı çıkacak.
İşbu köhne düşünce; acze verilen ödün,
Yazık ki zihnindeki, müşküle toslayacak!
Ve tarih hangarında, mâziye karışacak…

13.11.2009 18:05
17.11.2009 20:30 Salih ERDEM / AYDIN