Cumhuriyet Kadını Şiiri - Saime Tavaslı

Dediler ki en asil görev:
“Varlığını şerefle sürdürmektir.”
Kadın olarak sorgulayınca kendimi,
Gördüm içinde olduğum şu gerçeği:

İçimdeki beni görmeyen erk sahipleri,
Yok saymışlar, kadın kimliğimi, irademi…
Ortada kalakalmışım çıplak bedenimle.
Böylece zor olmamış ulaşmak, hain emellerine.

Alınıp, satılmış; ses çıkaramamışım.
Ezilmiş, horlanmış; dik duramamışım.
Yavruma, yurduma sahip çıkamamışım.
Demek ki varlığıma şeref katamamışım.

Oysa güçsüz değildir, doğadaki hiçbir ana.
Ancak kandırılmışım şeytani bir planla.
Moda-töre, sevap– günah diyerek
Köleliği sevdirmişler, övgüler düzerek.

Kadın dönüşünce basit bir varlığa,
İnsanlık işlemez olmuş; kalan yarısıyla.
Kötüler azmış, utanılır olmuş insanlıktan.
En çok zarar gören de kadın olmuş bu durumdan.

Bugün hak hukuk yoksa, tehlikedeyse vatan.
Demek ki varmış bunda biraz kendi hatam.
Varlığımı korumak için direnmemişim.
Yokluğumla hainlere fırsat vermişim.

İçinde cennet yaratma dürtüsü varken, bir ana:
Elbet katlanamaz; bu sefil duruma!
Yırtıp atar; üstünde eğreti ne varsa.
Takınır; özgün, çağdaş değerleri insanca.

Sahip çıkar; Atatürk ile cumhuriyete.
Yeniden yetkin bir kadın olur; bu şekilde.
Güven dolu bir vatan kurar ki sevgiyle...
Herkes özgür ve mutlu yaşar; hep birlikte.