Cumhuriyet Destanı Şiiri - Emrah Bekci 2

Bir devr-i zulmet, bir gamlı zaman,
Topraklar içre derman arayan.
Millet ki ye'siyle çırpınan,
Doğsun diye bekler sabâhı o an.

Sarardı yaprak, soldu meyvesin,
Zulüm ki düştü, susturdu sesin.
Lakin dimdiktir yüce direnişin,
Küllerinden doğar hürriyet için.

Samsun’a vardık, umutlar yeşerdi,
Kuva-yı Milliye ocağı yandı.
Bu halk ki boyun eğmezdi,
Vatan uğruna candan vazgeçti.

Geldi bir ses ki Erzurum'dan,
Yol gösterir dağları aşan.
Milletin azmi dağları delen,
Mustafa Kemal’dir ön safta duran.

Sakarya nehri kızıl akarken,
Mehmetçik dağlarda savaşırken,
Misak-ı Millî’yle sınırlar çizerken,
Vatan, sonsuz hürriyetle örülürken.

İzmir’e vardık, düşman kaçar,
Bağımsızlık rüzgarı esip geçer.
Her köşe, her taş, vatanı seçer,
Zincirler kırılır, millete değer.

Bir bayram ki doğar 29 Ekim’de,
Cumhuriyet yükselir gönüllerde.
Millet egemen, söz onun elinde,
Türk’e yaraşır bu kutlu günde.

Göklerde yıldız, al bayrak dalgalanır,
Cumhuriyet nur olup saçar.
Türk evladı bu toprağa adını kazır,
Tarihe, Cumhuriyet’le adını yazar.

Ey yolcu, bil ki bu kutsî toprak, Türk Vatanı,
Aziz şehitlerin kanı ile ak.
Unutma! Cumhuriyet, en parlak aydınlık,
Vatan aşkı sonsuz, ebedî olan bayrak.

Hürriyetin tahtında Türk Milleti oturur,
Cumhuriyet ruhu daim olur yaşar.
Geçmişe selam, geleceğe ilham,
Türkiye Cumhuriyeti var olacak-hep var!