Cumhuriyet Şiiri - Ömer Bayhan

Kızıl bir güneşin,
mor dağları boyadığı bir sabah,
mavi ışığa çalan çakmak gözleri,
seher pırıltısı gibi tanyerini aydınlatıyordu.

Sabitti bakışları,
delici
ve yakıcıydı..
Griye çalan bulanık ovada,
kurt gibi sivrilmiş kulaklarıyla,
ve leopar kıvraklığında oynatarak bedenini,
ve hazır ol! emrini her an verebilecek,
- suskun -
ama atak bir yürekle ölüme yürüyen,
ve dudaklarında şanlı bir zaferin gülümsemesi,
karşı dağlara dimdik;
rakip duruyordu..

Ve..Beklenen an, beklenen emiri verdi.

sıçradı binlerce insan;
- akıllı, sabırlı, cesur yürekleri -
top sesleri,
mitralyöz,
gökyüzüne yayılan çığlıklarıyla,
toprak cephelerinden..

Kimi elinde tüfek, kimi kılıçlarıyla,
' Ya istiklal ya ölüm ' diyerek;
vurdular işgalciye, hürriyet kavgası için.

Ardı ardına patlayan,
şarapnel parçaları,
savrulan toprak,
savrulan kol,
savrulan bacak..
Sonrası bir ölüm sessizliği,
Sonrası ceset yanıkları,
ve cesetler arasında o büyük komutanın çizme izleri..

- Ah be zavalılar..Sizin bu topraklarda, ne işiniz var dı?

Sabah aydınlığında bir damar gibi yeşil akan çay,
Hava kurşuni renge çalanda kızıl akıyordu..

Göğsünün orta yerinde açmış bir karanfil gibi,
koca bir delikle yabancı kurşunu taşıyanlar,
biliyordu ki; bu kavga..
Bir bağımsızlık, bir hürriyet kavgasıydı..

Ve hepsi de çok iyi biliyordu ki;
ölüme koşarken;
Cumhuriyeti ve seni, çok seviyordu..