Cumhuriyet Şiiri - Baki Ortak

Bir ışık doğdu karanlığın en derin yerinden,
Bir ses yankılandı: “Kalkın ey yurdun evlatları!”
Toprak titredi, umut kabardı,
Bir ulus giyindi yeniden sabahın rengine.

Cumhuriyet…
Bir çocuk nefesi kadar masum,
Bir asker yüreği kadar yiğit,
Bir ana duası kadar bereketlidir.

Ve o ışığın adı Atatürk oldu!
Bir dağın doruğunda dalgalanan ses,
Bir milletin alnına yazılmış kader,
Bir kurtuluşun mührü…
O dedi:
“Yurtta sulh, cihanda sulh.”
Ve toprak bile susup dinledi bu sözü.

Telmalarla yoğrulmuş Anadolu,
Her telinde bir dirilişin izini taşır.
Her köyde bir çocuk “Cumhuriyet” derken,
Bir meşale yanar, bir kalp daha aydınlanır.

Atatürk —
Bir askerdi evet,
Ama ondan da önce bir öğretmendi,
Bir fikirdi, bir inançtı,
Bir halkın yeniden doğuşuna rehberdi.
O’nun kaleminden düşen her kelime,
Bir milletin geleceğine kazınmış duadır.

Cumhuriyet,
Kadının omzunda yükseldi,
Köylünün alnında parladı,
Öğrencinin defterinde yazıldı,
Bir milletin kalbine işlendi.
Atatürk dedi ki:
“Egemenlik kayıtsız şartsız milletindir!”
Ve işte o an, zincirler kırıldı,
Gökyüzü bile özgürlüğün rengine büründü.

Telmalar yanıyor hâlâ,
Bağlamanın her teli Anadolu gibi titriyor.
Bir ceylan gibi ürkek ama inatla ayakta,
Bir yürek gibi yanık ama gururlu.
Çünkü biliriz:
Bu toprak, bir kez ayağa kalktı mı,
Bir daha diz çökmez!

Ey Cumhuriyet!
Sen Atatürk’ün emanetisin,
Bir hilalin gölgesinde büyüyen çınarsın.
Her yaprağında bir asker, bir öğretmen, bir şair uyur.
Telmalarla anlatırım seni,
Çünkü kelimeler yetmez,
Çünkü sen bir destansın!

Ve ben...
Ben bir halk ozanıyım,
Sazımın her telinde sen varsın,
Yüreğimin her kıvrımında Atatürk’ün nefesi.
Bir elinde bağımsızlık,
Bir elinde vicdan tutmuş bir milletin türküsüyüm.

Kul Ortak der ki:
“Cumhuriyet bir yürek yangınıdır,
Atatürk o yangına su değil, ışık olmuştur.
Telmelerim yanık, sesim yorgun olsa da,
Sazım hep senin için çalar ey özgürlük!
Ey Cumhuriyet,
Senin adınla doğar, senin adınla ölür bu yürek!”

KUL ORTAK