Cumartesi Anatomisi Şiiri - Şükrü Özmen

Uykumu ebabiller taşlayabilir
Serin sofalarında yatmazsam
Sahil kulübelerinin

Rüyamı şairler yıkayabilir
Derin damlalarımla
Oymazsam şiirlerini

Karanlık kalemimi saklayabilir
Nefretle bulanık acı tatları
Kağıdın rahmine dökmesin diye

Sigaram boş yere küllenebilir
Ciğerime dolmadan
Tütsüsüyle hayalimi fonlandırmaya

İçimde deli taylar oynaşabilir
Ruhumda kurak tarlalar
Bitmesin diye

Sefiller sadakamı reddedebilir
Dalaşmaktan yorgun,eve döndüğüm
Alaca bir akşamüstünde

Çocukluğum çalınabilir
Kolluk güçleri tarafından
Cıvıltısı tehdit sayıldığından

Şiddetim zavallılara kıyaslanabilir
Sütten ağzı yanmış
Melekler tarafından

Tenimi darağacı üfletebilir
Dünyanın çizgisiz dudaklarından
Zamanın çürümüş ciğerlerine

Hüznümü bir çocuk anlayabilir
Daha düşmediği ana rahminden
Ömrüme bin ömür katarcasına

Korkumu karabasanlar yadsıyabilir
Nefretle giriyor oluşumdan
Dehlizlerin karanlığına

Zindanlar ışıkla yırtılabilir
Vedasız ayrılıklara girgin
Yürüyen karaltılarla

Zamanlar zemine oturabilir
Belkiler çünküye devrildiğinde

Ölünmez bin ömür yaşanabilir
Sonsuz'un bir noktalık arazisinde...

6 Aralık 2007/Cumartesi