Cuma'ya Urla da'yım Şiiri - Nebi Ünler

CUMA’YA URLA DA’YIM

Kısmetse
Cuma’ya Urla da’yım,
Tabii ki taze demliyse,
Hazır olmalı çay’ım.

Dumanını savuruken,
Sigaramın…
Yine birilerine, durup dururken
Küfredecek mi, o denizci dayım?

Belki yarın, kim bilir ki yarın, nelere gebe,
Perşembe’yi torunuma ayıracağım…
İmkânlarla, ihtimallerin, çakışmasıdır muhasebe,
Dalgalar ve martılara neler, neler fısıldayacağım.

Teyb’im den seslenirken Tanju baba
Arabamın camından “hasret” i tekrarlayacağım…
Belki de bir merhaba düşer hesaba,
Belkide sessiz bir veda… Sabırla karşılayacağım.

Hani ellerimde
Elleri demeyeceğim.
Deniz suyunun tuzu, kipriklerimde,
İşte o an hiçbir şey görmeyeceğim.
Hırçın rüzgar okşarken alnımı
Ulan yalnızlık senin… Tövbe… Tövbe… Sövmeyeceğim!
Uzaksın, yıldızlardan daha da uzak
Kozan uzak, Adana uzak,… Uzak hayalin,
Teşnesiyiz be felek! Yıkamaz bizi hiçbir tuzak
Son nefesime kadar, asla sönmeyeceğim.

Ölelim mi baba. Ölelim mi gelmiyor diye?
Yürek Yağmur ne sevdalar, ne vedalar yaşadı…
Yaradanım lutfederse birkaç “dize” hediye,
Kalem, kâğıt, döktürürüz, yürek neler yaşadı.

Adanasız, 04.02.15 – 04.56 Y.Yağmur