Cuma Ertesi Şiiri - Himmet Çokal

Öğle üstü, telaşsız bir cumartesi,
Perdelerimi dansa kışkırtıyor rüzgar.
Dingin akşamlar vaat ediyor haziran.
Koltuğum sakin,
Pencerelerim uğultusuz, suskun.
Ayaklarım bir önceki günden bertaraf.
Bedenim yorgun,
Ömür hatıralardan bîtap,
Zaman dünle bugün arası, Araf;
Biliyorum, yalnızım.
Biliyorum, yalnızlıktan acır içi insanın.
Düşünmüyorum...
Oysa düşünecek onca şey varken,
Issız bir adaya düştüğünde mesela,
Hangi üç şeyi alır ki insan yanına?
Ama düşenin dostu olmazı da bilirim.
Düşmeden öğrenilmediğini de hayatın...