Çul Olsa Ne Ki... Şiiri - Mecit Aktürk

"İmtihan yeridir" dedik bu hana
Gözümden süzülen sel olsa ne ki
Yeter ki Yaradan yâr olsun bana
"Dostunum" diyenler el olsa ne ki

Nefsim palazlandı; kestim aşını
Ölümü gösterdim eğdi başını
Selam verdiklerim çatsa kaşını
Dilinden dökülen kal olsa ne ki

İçi boş kelâmın süsüne kanıp
Tattığım zehirdi "bal" diye banıp
Şimdi zor günümde sağlamdır sanıp
Tuttuğum bir çürük dal olsa ne ki

Matlûbu mağfiret olanlar Bir'den
Kalbini pâk eyler kin denen kirden
Aklı nefse esir gafil, zâhirden
Hakk yola baş koymuş kul olsa ne ki

Ukbâya serili gönül hasırım
Hatamı affetmez tövbe satırım
Namerdin nezdinde -varsa- hatırım
Ezilen, çiğnenen yol olsa ne ki

Akleden kâr ummaz mey ile meşkten
Ölse de vazgeçmez uhrevî köşkten
Süflî emellerden, dünyevî aşktan
Geriye kalanlar kül olsa ne ki

Durgun derya gibi hoş gönül kabım
Toplayıp çıkardım; bitti hesabım
Ruhumu süsleyen "edep" esvabım
Ten üste giydiğim çul olsa ne ki
Üstüme giydiğim çul olsa ne ki