Çukur Şiiri - Emre Gümüşdoğan

karpuz çekirdeği gibi
dağılıyor gölgesi anıların
tırnaklarım kendime batmaz
güneş istiyorum ufkuma
rakıma siniyor çınar
serinliğinde yaz

tembel bir kedi gibi
gerinirken ikindi
fırtına başlıyor birden
konuşmuyor kimse
kırmızı nokta / siyah kuşak
içgüdüye duyarlı
metro duvarları sakin / telaşlı
raylarda dakik ötenazi

yontuyor sesimi keski
gül yaprağına kınlayıp dilimi
susuyorum
güneşten körfeze dökülen
altın sarısı tozda
iki çukur / sırtın bitip
kalçalarının başladığı yerde
iki mayın çukuru ekleniyor anılarıma
özensiz öptüğüm