Çukur Şiiri - Sandra Şentürk

Ürkek, savunmasız sevgiye muhtaç bir kuşu andırıyor gözlerin
Sen şimdilerde neredesin sevgilim ?
Yalın ayaklarınla gel düşlerime , inanılması güç bu peri masalımıza
Çırılçıplak gel ruhunun siyahlıklarından arınarak
Ruhunla bak bana yalvarıyorum
Gözlerindeki o çırılçıplak çocukla bak !
Ellerini özgür bırak ruhundan geçen bir şarkı çal bana
O şarkıyı benden başka kimse bilmesin
Yalnız bana çal, yalnız bana söyle
Ve yalnız bizim için dök inci gözyaşını
Lütfen önce bana şarkılar söyle sonra git gideceksen
Seni sevdiğim bir şarkı gibi ömrümce unutmak istemiyorum
Ne zaman kalbim seni arasa ruhumdaki ışıkları açıp seni dinlemek istiyorum
Ruhumun küçücük odasında yalnız seni ağırlamak ve piyanonun baş ucundaki seni yaşamak istiyorum
Sen ki benim en kıymetli misafirim , baş tacım ,sevgilim
Ruhuma tek iyi gelen en güzel şarkım
Bana dünyaları sevdiren en manidar şiirim.
Sevgilim , beni çocukluğuma yolculuk ettirenim
Ruhumdaki çocuğa şarkılar söylemeyi öğretenim
Gideceksen sana gitme diyemem
Fakat sen gitme sevgilim
Bak sarılmak istersen ben buradayım, yanındayım
Gitmek istersen de sana gitme diyemeyecek kadar aciz ve umutları yorgunum
Gittiğin gün dünya durmaz, günler ,aylar ,yıllar ve mevsimler geçer.
Zambaklar açar, Begonviller çiçeklenir.
Göçmen kuşları buralardan uzaklara göçer, martılar bambaşka denizlere kanat çırpar
Şehrin sokakları yağmurun gözyaşları ile ıslanır
Ve yine sen kokar
Gidişin kokar.
Bir gece ansızın yine düşersin aklıma mum ışığında
Aklım kör , ruhum duymaz olur
Çalar en güzel şarkılar eskimiş gramafonumda duymam hiçbirini
Darılırım bir çocuk gibi şarkılarıma, bana seni anlatan kuşlara
Sonra ansızın senin şarkın şarkımız çalar ruhumun derinlerinde durduramam , kıyamam sus diyemem
Fakat ağlarım, gözlerine yalan söyleyemem
Söyleyemem ruhumun acımadigini inanmazlar
Gözlerime ağlamamalarinı söylerim belki onlar da ruhuma ihanet etmezse ,
Düşlerim, ruhumdaki çocuk diz kapaklarından acımazsa
Odamdaki en güzel hatıralara şahit küçük mum ışığım sönmezse
Belki yeniden seni yaşarım küçük odamda
Geceleri buz gibi yatağımda hayaline sarılır ısınırım, bilmem dokunur mu ellerim düşlerine
Bilmem ki dokunur mu sızlayan zavallı ruhum ruhuna
Acıyan yerlerimden öper misin bilmem belki düşlerimde
Gözlerimi açtığımda gelir misin bilmem
Umutlarım acıyor şimdi
Birlikte büyüttüğümüz çiçekler solmuş
Senden hatıra kalan yalnız bir müzik kutusu
Çocukluğumuzu unuttuğumuz gibi unutulmaya eskimeye mahkum
Ah sevgilim öyle çok ihtiyacım var ki sana bilmiyorsun
Seninle bir günlüğüne çocuk olsak
Büsbütün masumiyetinle dizlerime uzansan bende seni izlesem
Çocukluğumuzun masumiyetinde kaybolsak , çocuklar gibi birbirimizin ruhuna dokunsak o sevgiyle saflıkla
Kimsenin bilmediği yerleri, ağaçları keşfetsek ve yalnız bize ait olan bir ağaç dibi bulsak ve seninle hep orada buluşsak
Ruhumun çiçeklerini koparma sevgilim soldurma
Onlar sen bana ilk tebessüm ettiğinde açtılar
Ne anlamsız sana beni unutma demek şimdi
Fakat lütfen beni arada hatırla
Olur ya birgün üşürsen sevgimi hatırla ve onu ört üzerine, ört ki üşüme ve ağlama
Beni dudağında tatlı bir tebessümle hatırla
Unutma sen güldüğünde yanağında oluşan çukuru ben çok severdim
Işte oraya göm ve sakla sevgimizi
Beni hatırlamak istersen ben yanağındaki o çukurda olacağım.