Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bir kuru lehçe
Kahpenin elinde
Ölüme olur gerekçe
Ayrılığa olur gerekçe...
uyuna gelmemmek lazım sağduyu İnşallah hakim olur
saygılarımla
buda acizanane bizimki
Gel Birimiz İki Olsun
Gönlümüze sevda dolsun,
Gel birimiz iki olsun,
Arifeler bayram olsun,
Gel birimiz iki olsun.
Aynı özden, aynı özüz,
Gözesinde gözde gözüz
Bi noksandır yüzde yüzüz,
Gel birimiz iki olsun.
Biri Cano, biri Candan,
Aynı tenden, aynı candan,
Torun toksa aynı kandan,
Gel birimiz iki olsun.
Yunus’larla yana yana,
Erenlerle döne döne,
Nam salalım ol cihana,
Gel birimiz iki olsun.
Neyimiz var neyimiz yok,
Açımız aç, tokumuz tok,
Malikül Mülk, rahmeti çok,
Gel birimiz iki olsun.
Hacı Bektaş veli bizim,
Ömer, Osman, Ali bizim,
Âlemlerin gülü bizim,
Gel birimiz iki olsun.
Ayrı gayrı olmaz bizde,
Benden öte birlik bizde,
Aynı yolda aynı izde,
Gel birimiz iki olsun.
Bir diyenin elemidir,
Sevgi, saygı temelidir,
Ayrılık dost elemidir,
Gel birimiz iki olsun.
Eciş cüçüş, fitne fücur,
Birden gayri hepsi küsür,
Hak diyenler Hak’a yürür,
Gel birimiz iki olsun.
Birlik nedir gösterelim,
Gel beraber seslenelim,
Sevdayla beslenelim,
Gel birimiz iki olsun.
Aynı millet aynı ırktan,
Fark arama kurtul farktan,
Var edelim varı yoktan,
Gel birimiz iki olsun.
Ayrılıktan umma medet,
Birliktedir Hakkı rahmet,
Biri memo, biri Mehmet,
Gel birimiz iki olsun.
Dere tepe dağlar bizim,
Irmak nehir çağlar bizim,
Saçak saçak bağlar bizim,
Gel birimiz iki olsun.
Akıl izan fikir gerek,
Dirlik için birlik gerek,
Hamdüsena şükür gerek,
Gel birimiz iki olsun.
Yadı ele dur diyelim,
Birliğimiz bir diyelim,
Gel tarihe sor diyelim,
Gel birimiz iki olsun.
Malı mülkü alan gider,
Boz beleni aşan gider,
Uzanıp ta yatan gider,
Gel birimiz iki olsun.
Silkin artık kalmak için,
Garbe doğru akmak için,
Çağ üstüne çıkmak için,
Gel birimiz iki olsun.
Dalga dalga bayrak bizim,
Can öz can’ın sancak bizim,
Leyle inat şafak bizim,
Gel birimiz iki olsun.
Bilal ÖZCAN
Mükemmelmiş
TEBRİK VE TEŞEKKÜRLER
Muhabbetle selamlar
ne hasan ne kaan bilemeidler nden öldüklerini hasan maşa oldu bu ülkeye gözdikenle ateşe sokuldu ,kaan ülkeisni korumak uğruna emirlerei uydu
cudi de ki ateşin sebebei buydu
siz aslında ne güzel netimlemişsiniz şiirn son mısararı verilmek istene mesaji bvermiş zaten kutluyorum 10 puan
Bu vatan Baştan sona eğitilmedikçe
Bir kuru lehçe
Kahpenin elinde
Ölüme olur gerekçe
Ayrılığa olur gerekçe
Değerli kardeşim Ayakta alkışlıyorum bu eserini. Genç yaşına rağmen yaşı ilerlmiş bir çoğuna ders verir nitelikte bir analiz yapmışsın bu hassas meseleyi. Ülkemin üzerinde oynanan bu oyunu ne güzel kaleme almışsın. Canı yürekten tebrik ediyorum seni. Ve serbest te ne kadar ustaca şiir yazdığını görmüş olduk bu gün. Benim en sevdiğim tarzdır kafiyeli serbest çalışmalar. Gönlüne yüreğine sağlık kardeşim yolun açık günün aydınlık olsun. En kalbi muhabbetlerimle ...Kaya Ünver (kaleli)
Harikasin sevgili kardesim ..kocama yüregine selam olsun ..Sevgiyle kal
diliyoruz.elbette üzülüyoruz.ama sabrımızda taşıyor.önce masum istekler diyoruz sonra bir bakıyoruz iyi niyet gaflete eş değer.aslında ikiside masum.en acısıda bu!çünkü halkın bir sorunu yokken bedel ödüyor.sonra birileri çözüm üretiyorum diyor dalga geçer gibi.sanki suç bizde,millette gibi.emeğinize sağlık sağ duyu galib gelsin.
Bu şiir ile ilgili 6 tane yorum bulunmakta