Cüda Şiiri - Fatma Yiğit Berber

Bir gölge düştü bencilce yaratılan cesedin üstüne. Kargalar tünedi , devden miras kalan taşlara. Balçıkta uyuyan keşlerin vurdumduymazlığı sardı evreni. Herşey ama herşey boşken, yeni yeni travmatik öyküler yerleşti yüzsüzlüğün can derdine.

Anne kaybı gibi..

Boyası badanası yapılmayan duvarların ahı asıldı pencerelere. Ketum ahlar dökülürken camdan izlediğim yol kıvrımlarına, zamansız Türkülerin sazı asıldı can hıraş daldığım uykulara. Kayıp düşlerle doldurdum içimin ayansız boşluğunu.

Gece boylarının ışıksız sloganları,aç kalan çocukluğuma çırpınırken, çalıyorum karanlığın kıyısında beni bekleyen pamuk şekerleri.Yorgun ve umutsuz yoksulluğu kundaklarken annem, sabahı olmayan uykularımın saçlarını taradım şekerden ellerimle. Çocuktum nasıl sevileceğini bilmeden, sevdim mesaisi bitmeyen acının bendini.

Çocukluğumun haylaz ürperişi, sokaklara yayılıyor saflığın. Bir çam kolonyası dökülüyor içimde yakılan cesetlere. Nedensiz ve niçinsiz ellerimi tutuyor tütsüsü bol yabancılar.

Yoksul bir ağıt taşınıyor annemin sığınaklarına.
Annem çok güzel şiir kokardı bakireliği bozulmadan önce. Nasıl? kıydılar allık sürülmeyen hayallerini. Yalnız göğsünde sütten kesilen katran sızı büyüdü ve itildim soğuğu bol kavgalara.

Taaa uzak kentlerin taze ekmek kokusuna hasretim. Yapılamayan kahvaltılarda, taptaze sabahları bekledim boyası eksik evlerin eşiğinde.

Nasıl? sevilir ki bayatlayan bu kent.
Eğilir mi kentin ışıklı yüzü yetim ömrümün karanlık yamaçlarına.

Sustur şairleri Tanrım. Şiirler büyüsün annemin sesinde. Ben şiir olmak istiyorum annemin öpüşünde..