Cüda Şiiri - Gökcan Baştımar

Gittikçe azalıyoruz sayın insanlık
Ömrümüzü bir çiçeğin tortusuna seriyoruz
Yokluğun o ince sızısı
Yüreğimizi keskin bıçaklarla yarıyor
Ve annelerimiz bayraklara sarılıp ağlıyor
Nedenini bilmediğimiz bir ölüm yıkıyor evimizin duvarlarını
Kan çanak gözaltıları
Mosmor dudaklara iğne iplik geçiyor
Ben oysa herkes gibi bilmezdim ölümü
Cenaze merasimlerini en arkadan seyrederdim çocukken
O masalsı cennet pek uzaktı evimizin bahçesine
Derdim ve babam cehennemi severdi
Kim bilir yanmak için giyerdi bizim için ölüm yeleğini
Ama şu simsiyah paltolu melek
Alıp götürecek birazdan babamı
Vardı Kırkına bilirim
Yolun yarısı eder der Sıtkı Tarancı
Bilmedim,şairler kadar cesur olmadım
Hayat hep uzak pencereleri mi buğulayan bir sis bulutu oldu benim için
Sevmedim kimseyi ölürcesine
Kalbim hep o buruk yaftasina
Hırçın vururdu soğukluğunu
Mutluluk teğet geçerdi çatımıza
Ne zaman ki uzulsem
Çay demlemek gelir bana
Korkunç biçimde asılmak sigarama
Yargılamak bir nefeste gizlice
Oturup iki arşın uzanmak lazım göğe doğru
Çılgın hayaller kurmak mesela
Hiç rastgelmedi bir an bile ansızın
Bu yüzdendir tavanım bakire
Gittikçe yitiriyoruz kendimizi
Uzun dizelerde soluksuz,koşuyoruz
Bizi öldüren korkunç canavara doğru
Aşk bu noktada belirtiyor kendini
Bana geldikçe kaçıyorum kendimden
Usul mağaralar çiziyor adımlarım balkonda
Kaçak sigara içişlerim geliyor aklıma
Ciğerimi kaçak sevdalara bağışladığım vakitler
Oy yarim,bir daha gelmez senin gibisi
Doğurmaz seni hiçbir ana bilirim
Bu yüzden ölüm sana haram olsun
Ben doymadan bir ömür
Toprak doymasın sana
Sus aman ha
Kimseler duymasın sesini soluğunu
Sağır sultan duysa çiçekler açar kulaklarında
Gözlerini görse âmâ kimseler
Aman ha! Bilmesin kimse sendeki beni
Vasiyetimdir, yanına uzak gommesinler
Bilirsin,hasret toprakta da hasrettir