Çucuk Şiiri - Meniha Kaya

Vakitsiz özlemlerin vardı senin,
sahip bile çıkamadığın.
Öyle istiyor,öyle özlüyordun ki,
sanki biraz daha istesen olacakmış gibi.
Uzatsan elini yakalardın yıldızları,
ama en yükseğe çıktığın anda düşüyordun.
Kendi yaran vardı senin,kimsenin bilmediği,
Örterdin hep üstünü ve yalnız anlarında açardın.
Sanki tüm acıların içindeymiş gibi,
baktıkça açık yarana ağlardın.
Özledikçe kanar,sevdikçe derinleşir,
üzüldükçe büyürdü yaran.
Masalların gerçek olmayışına,
gerçekliğe olan isyanına kızardın.
Kızardın,çünkü söyleyemezdin düşündüklerini,
isyanını açığa çıkaramazdın.
Hep susman söylenmişti çünkü sana,
büyükler herzaman haklıydı,sence öyle olmasada.
Günlerinin tümüne sığdırırdın,
tahammül edemediğin bu haksızlıkları.
Küçük olman bunları kabul ettiremiyordu.
Çok kızıyordun onlara,sana açılmadıkları,
sorularını cavaplandırmadıkları için,
ama sığındığın gecenin dili sessizlikti,
gündüzünde karmaşa.
Yaşaman gerekiyordu fakat,
izin vermiyorlardı ne yaşamana,
nede kendi köşende yıllarını saymana.
Senin deyiminle hapisteydin,
açık hava hapsi,
Kaçabilecekken kaçamadığın,
hücrende kıpırdamadan duramadığın.
Çok düş kurardın,toz pembe,
yaşamadıklarını yaşadığın,
gerçek yaşamın olduğuna inandığın.
Ama yorulmuştun artık,
çoktan ak düşmüştü yüreğine.
Engelli,uzun yaşam koşunda geri kalmıştın.
Üzgünüm,vaktinden önce
büyümek zorunda bırakılmıştın,
Aslında hiç çocuk olmamıştın.

CEPLERİMİN TÜMÜ DELİKMİŞ,
DÜŞÜRMÜŞÜM BÜTÜN YARINLARIMI,
YAŞAMADAN,HİSSETMEDEN.
2005 / Kızıltepe
meniha kaya