Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
'' KüÇük DEV KARADELİK GÜNEŞi YUTTU GİTTİ ''
Kim demiş ağlıyorum (?)
İnci taneleridir dökülen, gözlerimden! ..
Düşmüyor hayalime, artık unuttum gitti...
Meçhule giden gemi döner mı? Seferinden!
Anısı, hatırası tümden silindi gitti...
Öncü uyarı imiş baykuşların ötüşü
Gözlerimin önünde bir eserin çöküşü
Rüzgâr yıktı çınarı, yoktur geri dönüşü...
Yıkılıp dağılmayı ben de öğrendim gitti...
İflas etti dört mevsim, kırağı dallarında
Kuş uçmaz kervan geçmez buzullar yollarında
Gece hükûm sürüyor gündüz karanlığında...
Cüce Dev Karadelik, güneşi yuttu gitti...
Esarete giden yol, irade/de zafiyet!
Yaşamak mı sayılır kafeste mahkûmiyet
Bir ömür hükmündedir bir saatlik hürriyet...
Parmak kadar bir fare Aslanı boğdu gitti...
22.11.2011
Metanet Yazıcı
Cok begendim bu siirini usta kalem degerli ablam, duyarli yüregine saglik, eyvah ki eyvah mevsimler deyisti, Allah sonumuzu hayreylesin... Yüregine sonsuz tesekkürler...
Sevgi ve hürmetler...
O nasıl 'karadelikmiş' öyle? Yıldızları yutar, bilirim... Ama güneşi nasıl yutar? Üstelik 'küçükmüş' birde...
İnsanoğlu böyledir zaman zaman... 'Sökük küçükse' bile büyütür dürte dürte... Sorunlarımızın pekçoğu 'biz kaynaklıdır', anlayana kadar...Anladıktan sonra çözülür mü, bilinmez...
Şiirsel dili, hoş anlatımı ve benzetmeleriyle çok güzeldi Metanet Hanım... Okudum, ders aldım...
Tebrik ve takdir ile...
çok aslanlar gitti
kutlarım
namık cem
Muhteşemdi....Konusu, duygusu ve anlatımı tam kıvamında bir şiir okudum kaleminizden. Yüreğinizi ve kaleminizi içtenlikle kutlarım. Saygılarımla+
Kim demiş ağlıyorum
İnci taneleridir dökülen gözlerimden
Düşmüyor hayalime, artık unuttum gitti
Meçhule giden gemi döner mı seferinden
Anısı/hatırası tümden silindi gitti.
Özlem yüklü bir gurbet ...gönlünüze sağlık .güzeldı şiiriniz.
sevgi,saygı ile
Böylesine çiçeği burnunda bir şiiri okumanın hazzını yaşıyorum.Beğeni ile okudum. Bu anlamlı sitem şiirini Birazda gözlerim doldu doldu! Belkide taşlamanın en şahanesi diyebilirim.
O anlamlı duyguların Şaheseri'ni kutluyorum tam puanımla.Sağlıklı yarınlar diliyorum.Saygılarımla.
Böylesi bir yürek, ufuk açık öteler ötesine, gözler görmez böylesine, devir devirmi yıkar gider koca çınarları. Ezilir içinde garibanları.kutlarım ben böyle şairi.
Çok güzeldi...güneş balcıkla sıvanmaz sözünü hatırlattı bana ...her yanlış doğruda kaybolmaya mahkumdur....tam puanla kutluyorum , sevgi ve saygılarla....
Çok anlamlı, çok güzel ... Ama güneşi hangi karanlık yutabilir ki... Bugünlerde aydınlığını gösteremiyor olması ya da bizim hissedemiyor olmamızın nedeni, önündeki kara bulutlardır... Onlar da yarına bile kalmadan dağılacaktır nasılsa. tarih bunu hep böyle yazar...
Kutluyorum çalışmanızı sayın Metanet Yazıcı...
Esarete giden yol, irade/de zafiyet!
Yaşamak mı sayılır kafeste mahkumiyet
Bir ömür hükmündedir bir saatlik hürriyet
Parmak kadar bir fare Aslanı boğdu gitti
Bu ne muhteşem anlatım bu ne kadar ince gönderme Metanet hanım
Aradığım herşey ama herşeyi bulduğunm nadir şiirlerinden birisi olmuş bu şiir
Ne diyeceğimi şaşırdım kalemim lal oldu yorum yazarken şimdi ben daha iyi anladım neden burda olduğumu seni tanımakdan bir kez daha onur duydum iyi varsı iyiki burdasın ve iyiki ben seni tanımışım.
Muhteşem yüreğin güçlü kalemin hiç ama hiç susmasın
Seni sana seni RABBİME emanet ediyorum
Bu şiir ile ilgili 11 tane yorum bulunmakta