CÜce..., Şiiri - Mehmet Hanifi Ekici

Hep birşeyler gözden kaçırılmaya çalışılıyor.
Birçok nedeni olabilir ancak bir kurtuluş yolu olarak görülmüyor
Olsa olsa sorunları biraz daha erteleme taktiği olur
Yeni sorunlarla birlikte sorunlar yığıldıkça yığılır
Sorunlar yığıldıkça Milletin kafası daha çok karışır
Kafa karıştıkça ortam daha çok bulanıklaşır
Ortam bulandıkça birileri bazı sorunları kendi yöntemleriyle kaşır
Millet kaşınma derdine düşer onlar maları taşır
Nereye desen oraya İsveç, Norveç,Danimarka,İngiltere,Amerika'ya
Onlar için farketmez ha oraya ha buraya...
Millet kurtlanmış ya bu yetiyor onlara
Yan gözle bakmalar, laf atmalar, kümelenmeler
Günlük sıradan olaylar gibi girer milletin hayatına
Fabrikada,okulda,sokakta,mahallde, apatmanda, kahvede, ağzı köfürlü bir sürü insan
Gerekçeler aynı çıkış noktaları farklı da olsa...
Bazen düşünüyor insan ne de olsa
Acaba bunun babası hangi düşman cephesindeydi Osmanlı yıkılırken
Ya da birinci Dünya savaşında
Ama o git diyor ne işin var buralarda,gitsene memleketine
Sevmediğini ima ediyor
Eller üstünde ona her kapı sonuna kadar açılıyor
Ah Anadolu ah seni sevmeyen ölsün diyesi geliyor insanın
Resmin öteki yüzündeki manzara nasılda sırıtıyor
Bu Millet dertli Millet
Daha ne olduğunu anlamadan çoğu kez kahroluyor
Ülke sorunlara gömüldükçe onların sesi daha çok yükseliyor
Etrafları daha kalabalık,cepleri daha dolu,arkaları daha güçlü
Buna, büyük oynama deniyor
Ülkenin ne kaybettiği önemli değil çünkü onlar kazanıyor
Onlar, meyhanede kafayı çekerken sen otur yaz, Mehmet hoca!
Hocalık sana mı kaldı cüce....!