Cüce Şiiri - Bilal Karaman

Öyle bir akşamüstü ki,
Güneşin gözleri ağlıyor sanki

Yıllanmış suskunluğum
Mecburken güne

Yusuf un çaresizliği
Dokunuyor yüzüme

İklimsiz kaçışlara
Meşru bir darbe
Anılar hâkim ezberime

Ve zaman…

Zaman devam ediyor
Mevsimleri katle

Her akşam
Bu saatte gülümsüyor
Gönlümün mabedindeki
Taçsız kraliçe

Sesleniyor
Mühürlü gözleri ile
Sürgün kalbime

Açılıyor duygu pınarları
İnmeler geliyor dilime
Parola deşifre

Kundaklanıyor
Efsunlu bakışların erittiği
İçimdeki
Utangaç cüce

Kandillerini
Yakmaya dursun gece

Dudaklarımda
Kadın ölüsü
Bir düş titriyor
İnceden ince

Gam bu gamdır

Düşüyorum susamışlığımdan

Yollara asıyorum
Mabedimin fır fırlı tüllerini

Lekesiz dem besliyor

Kervanlar çıkartıyorum
Uzak ellere

Çoban düşlerim
Nil in ortasında

Asanın ucunda alamet
Hâkimi hükmü Huda
Âlem kan uykuda

Bir ben duyuyorum
Bir ben şahidim
Bir ben yaşıyorum

Mecnunun geçtiği çöllerin
Ölümsüz sevdasında

Kum taneleri bir dile gelse

Kutsal kehanet
Ebabillerin pençesinde

Düşlerimin içinde düşünce

Yıldırım yüklü gel gitler
Aklımın penceresinde

İnatla söylüyorum işte…
Onu,
Bir tren garında
Kaybettiğim aşina

Bildiğim tek şey

Falcılar yalan
Fallar yalan söylüyorlar
Her şey yalan
Kâhinler çamurdan

Beklentiler boşuna

Her bir zerrem
Aşkla karılmış
Sevgi neferi

Yok, öyle pembe bulutlar
Yok öyle
Ansızın gelen sevgili

En çokta
Sevdiklerim
Vuruyor beni…