Çözümsüzlük Şiiri - Ayşe Uçar

huysuz bir mevsimin ipini çekti rüzgârlar
geldi kapıma dayandı arsız uğultu
sürekli nefretle camları ırgalarken
taze çiçeklerimi
hırpalıyor

yorgunluğumun ayağında paslı hal hal
ruh çökerten mızmızlığın ağır adımlarıysa
sümsük sümsük gelmekte
üstüme

......

hem memnuniyetsiz
hem de şımarıksın

üstelik
kalbinin karalığı gözlerine vurmuş
inançsızlığının tapusunu üzerine almış maddiyat
ille de " ben" naraları atarken
ölümün soğuk yüzü çarpmış
ensene

ne yazık ki farkında değilsin

kurumuş teninin suyu çekilmiş kalbinin
dar sokaklarında çatal dilli yılanları gezdirmekten

hep çok mutlusun
hep çok keyiflisin

öyle ki acınacak durumdayken
körü körüne kuyruğu dik tutmak bu olsa gerek
diye düşünmeden
edemiyorum

bu filmin baş aktörü belli ama filmin sonu belirsiz

ya kudura kudura
en sonunda yine kendini yiyeceksin
ya da sana şefkatle yardım elini uzatan
tüm eller geri çektireceksin

filmin sonu merak uyandırırken
fragmanını bile sabırla izlemek - büyük olay

suyu kurumuş kuyu gibi umutlar
yine de Allah’tan dualar eksilmez hiç
belki yağmur kar yağar
susuz kuyu bile
suya doyar
kim bilir

aslında insan
neydim ne oldum demek yerine
ne olacağım demeli

ve

biraz daha aklı beliğ davranmalı
yaşam sürekli ölümle yer değiştirirken

............

07092024
01:30