Çözülmezim Şiiri - Hava Köseoğlu

Çocukluğumun menekşeli hülyası,
Elimden kayarken su misâli,
Öylesine masumdu düşünceler.
Yazdığım günlük satırlarımda,
Sevdiklerim hep benimle olacaktı,
Kimse bir yere gitmeyecekti,
Heyhat! Gittiler....
Çocukluğumu da alarak yittiler.
Ve hayat, sen bana ölümlerden,
Söz etmedin ki....

Gençlik denen deli yaşımın düşünceleri,
Yalnızlık yolunu,
Çiceklerle dolu zannederken,
Ve yine hiç şüphelenmeden,
Güneşine gülümserken,
Simsiyah bulutları göremedim.
Hayat! Sen bana yağmurlarından
Hiç bahsetmedin ki....

Yağmurlarla da mutlu oldum,
Sokakları ıslatan çisil çisil damlaları,
Ellerimle topladım inci tanesi gibi.
Sağanağına kapıldı saçlarım,
Sonra bakışlarım ıslandı...
Kırpmadım kirpiklerimi bir an bile,
Düşmesin gözlerimden sevdiklerim diye.
Yağmurdan sonra dağlardan kopup gelen,
Sellere sabrettim sükunetle.
Ey hayat!
Sen bana sellerden, hiç söz etmedin ki...

Tüm servetimi saklamışken,
Güvendiğim dağların en kuytusuna,
Eşkiyalar sürüsünü görmedim!
Dağlarıma ayaz vurdu kar düştü,
Örümcekler yuva yaptı, ağ ördü,
Hayat sen bana;
Bu dağlara bahar gelmez,
Demedin ki...

Şiirlere sevdalandım, beni ağlatan.
Gidenlerin ardından çaresizce çağladım...
Saatler durmuş, zaman donmuştu,
Bazen asi rüzgâr esintisinde düşündüm,
Mısralarımda seslendim ardından,
Eyy hayat...

Sen beni hiç bilmedin ki

Hayat sen benim sesimi
Hiç duymadın ki...

Günleri yıllara düğümlerken,
Coşkun nehir yatağında yapayalnız akarken
Yıldızları lime lime dökerken,
Aklıma geliyor gün batımları

Şafak sökümlerini hiç göremedim ki...

Ah! Diyorum! Ah hayat sen bana
Hiç acımadın ki...

21-06-2006