Çözülme/me Şiiri - Canan Üçer

Beynin emrediyor, konuşma konuşma
Onlar korkuyorlar......cesaretleri
Korkularından.......susssss

Binlerce kez geçsinler üzerimden
Tenimi çürüte çürüte
Mideme yumruklar vursunlar
Tuzlu sular fışkırsın, kurumuş dudaklarımdan
Acımadan kabuklarımı soysunlar
Tapınaklar üzerime yıkılsın
Tanrı dediğim kollar
Nerelerdesiniz.............

Dilin dışarı çıkar, ağzında köpüklerle
Beynin uçurumlardadır
Demek ki ölmemişsin daha
Voltaj yükseldikçe
Gidip gidip gelirsin......
Sonra vücudun mosmor kesilir
Tazyikli suyun ardından
Kafana tekmeler yersin
Çek bakalım yüzkere şınav
“konuş, bu yolun sonu yok....”

KONUŞMAYACAĞIM, KONUŞMAYACAĞIM..........

Bir ışık süzülür, mazgal deliğinden
Kısık gözlerine
Acıyan koltukaltlarına bakar
Ağlayamazsın,
Son bir güçle kollarına davet edersin
Sarı mor yeşil cisimleri
Cisimler perde perde gözkapaklarına süzülür
Kimse yoktur o anda
Sadece ölmek umudu
Ve bir de
Işığın gözündeki sevdasıdır
Kırık gülüşler bırakan....

Sen
Pijamasında sarı mor yeşil
çiçekli çocuk
“saçlarımı okşarken ellerin
hüznüme vurmuştu kelimelerin
üstümü örttün ya hani
hiç üşümedim.....
ben senin yüzümü tuttuğun
avuçlarını sevdim”
konuş çocuk, susma

incelmiş bileklerimde bir ışık hüzmesi var
Hiç böyle güzel ölmemiştim ben
Ayağımın altında kayboluyor betonlar
Sesim yıkanıyor bir avuç yağmurda
Etrafımda çocuklar
Dillerinde bir şarkı anlayamadığım.........
Bembeyaz gelinlik giymiş
Bir çığ düşüyor yamaca
Yamaç bana yakın, ben uçuruma
Gülümseyerek atlıyorum
Siyah bulutlar ağlıyor......
Nerde o kıpır kıpır yüreğim
Ellerim kaybolmuş bacaklarım tutmuyor
Susma, konuş be çocuk, konuş
Bu benim en güzel ölümüm....

Saçlarımı okşarken ellerin
Hüznüme vurmuştu kelimelerin
Üstümü örttün ya
Hiç üşümedim
Ben senin yüzümü tuttuğun
Avuçlarını sevdim......