Costantınapol Şiiri - Yusuf Mansız

Heyhat modern gözüken serseri
Entel miydi deden? baksana!
Duruyor mu? Bizans kayseri...

Sus! Teodos...
Huzura geleceksin!
İlim İrfan görmemiş
Sindirim sisteminde leş…
Yerleşmiş bünyesine…
Eskimiş hıncı ile çırpınır…
Celladın sabrını taşırır ateş…

Yetişir inancım, imanla savurur düşman başını…
Damlar yere… Terletiyor tarihi…
Akıyor Romanın sırlarına…
Sarnıcından damlayan berrak suyu…
Yüzüne kalkan oluyor! Rumeliden atlı birliklere…
Nuruyla çarpışıyor, sarsıyor muhasarayı…

Ebabil kuşları gibi İniyor tepelerine…
Saplanıyor kalplerine hakikat okları…
Kötüyü öldürüyor…
Güzeli güldürüyor…
Karanlığı boğuyor, parlayan nur…

Çırpınır! Derin sularda…
Bizans oyunları…
Kılıçlar kesmişse yılan başını…
Çölden yükselen ışığı…
Farkediyor…
Şimale koşarken!
Düşüyor, Costantinapol...

Yıllar yılı kovalıyor…
İslam ile yoğrulmuş topraklar, dayanıyor Avrupaya..
Ecdad yedi düvele koştururken…
İslam sancağı…
Gül dolduruyor, fersiz gözler de ki nemli yüreklere…
Yeşeriyor viyana surlarında
Sultan Süleyman…

Aşkı gaza da buluyor…
Tazeliyor ecdadı…
Bünyenin sağlamlığını…
Allah’ı bilmek de buluyor…
Düşman da anlıyor! Yenilgi çaresizliğini…
Tükeniyor son bilet, sonsuzluğa akış fragmanında…

Yusuf Mansız