Cosmegenus Şiiri - Derya Kızılgöz

Kaldırım taşlarına döndü ufuklar
Adımların altında ezilendir varlığım
Koşuşturan adımların
Sert ve kıvrak
Dansına şahitliğim
Acıtıyor içimi

Haksızlıkların gölgesine sığınmış
Herhangi bir gezgin olmak
Ve aramak geçmişimi
Başımı kaldırıp göğe bakacak güç yok bende
Nerede bir mavilik görebilirim diye bakındığım her yan
Karanlık
Gözlerim kapalı çünkü
Gözlerim
Kendi koynuma dönmüş
Yalnızlıklar çoğaltır arayışlarında

Acının damağımdaki şiddeti
Kaldır diyor başını
Kaldır başını
Bir dirilişin öyküsü bu kurguladığım
Korktuğum gecenin aydınlandığı
Sabahın ilk ışıkları
Gökten yayılan ışık huzmeleri aydınlatırken içimi
Yine kavuşmak yok
Sen geceye evrilirken
Dans eden benim şimdi
Kıvrak ritimler eşliğinde
Hareket bende
Hareket bizde
Topraklarıma dağılan isyan türküsünde...

Bu toprakların sahibi benim artık
Ve herkes gitti
Çok ötelere uzaklaştı göçebe kabileler
Kaldım
İsteyerek geride
Atılan her adımla
İleri giderken onlar
Yalnızlığıma gömülüyorum
Her adımda toprak kokusuna sığınarak
Vatanım benim, burası

Alışırım sanmıştım
Meğer yanılmışım
Siz uzaklaştıkça
Dünya küçük
Gelirsiniz sanmıştım
Dönmediniz geriye
O halde
Çok büyükmüş dünya

Kırmızıydı rengi göğün
Umursamaz yalnızlıktır aslıma dolanan
Her nere vardımsa sen
Yalnızlığımın koynundasın
Her koştuğum yolun sonu liman
Ardına bakmadan uzaklaşansın
Bakakaldığım limanlarda gemilerin içinde ararken seni
Gördüm ilerde
Dumanı tüten geminin kaybolmak üzere olduğunu