Coşkun Kaya Şiirleri - Şair Coşkun Kaya

zindanların tutsak olduğu,
ve lavdan evlerin ortasında,
ya bir güvercin kanadında,
ya da bir kartal yuvasında,
aşk ne zor şeymiş böyle...
yeşeren bir fidan oluyor ömrün;

ah benim çayır, çimen dostlarım,
güya toprak yüreğimizde deve dikenleri,
güya mızrak bakışlarımızda karartı,
güya hiçbir şey olmayacaktı içimizde...
bir gün saklandığımız tepelerin ardından çıkıp,
kimsenin bilmediği yerlere kaçacaktık.

karganın yavrusu şahin bakışlı
kır atın çiftesi yaman olurmuş...
hocayı ararsan bizim tekkede
eşeğine altın semer vururmuş...

taşırsan suyunu kendi elinle

sen benim yazdığım en güzel şiirsin;
koyu efkarlardan ve sancılardan.
bilmem bu kaçıncı kalem tükettiğim,
kaçıncı sayfa buruşturup attığım?
taşlarına takılıp sendelediğim kaldırımların
ve yokluğunda yok saydığım noksanlığınla

Bir Leyla mevsimi geçip giderken
Avcumda çölünün kumları kalmış...
Vuslatı beklerken umutlarımla
Ayrılık yangını ruhumu sarmış...

Yalanmış masalmış sevda dünyada;

sen gittin...
ardından sallanan ellerim kaldı boşlukta...
hep seni bekledim
gönüller arası bir otogarın
gelmeyenler peronunda...

sefilim, çaresizim; tut elimden sultanım!
bana bu dünya mezar, evim tabut sultanım!
sana döndür yüzümü, bitsin gamım, efkarım!
hayat sende son bulur, sende başlar sultanım! ..

bu konuyu kapat...
yoksa düşecek gözlerimden yalnızlığım.
ve düşlerim...
beni kucakladığın yerde bırak...

sabahlar sensiz olmasın,

bu şehir memleketim değil,
geceleri yanıyor sokak lambaları;
orada ki karanlıklar burada yok,
sen yoksun...
bu şehir memleketim değil!

sen ve ben:
iki bilinmezli bir denklemde
o iki bilinmeyen.

başı boş sokaklarda dolaşırken
peşimde senin gölgen...