Çoruh'tan Bir Damla Şiiri - İlyas Memiş

Asırlardır durmadan coşkuyla akar Çoruh.
Sığmaz dar vadilere etrafı yıkar Çoruh.

Onu ne yüksek dağlar ne gür kaynaklar besler;
Onu bu kutlu yola engin deryalar sesler.

Donduramaz en çetin, en soğuk kışlar onu;
Durduramaz en yalçın, en sarp yokuşlar onu.

Çoruh Anadolu’nun destanıdır çağlayan,
Çoruh’ta akan sular, su değil sanki volkan…

Şehitlerin kanıyla besler onu Kop Dağı,
Odur Şanlı Çoruh’a hayat veren kaynağı.

Toplanırdı dağların özünden damla damla,
Akardı denizlere her mevsim ihtişamla.

Koptu serin sularda ne zaman ki fırtına;
Bir ayrılık ateşi düştü bahtsız bağrına.

Akarken çağlayarak öz vatanında özgür,
Bir garip çeşme gibi yâd ellere dökülür.

Etmez onu teselli, ne sel ne de yağmurlar;
Dindirmez hasretini her bahar eriyen kar.

Ayrı düşeli yurttan mahzun, bulanık akar;
Memleket sevdasıyla yüreği yanık akar.

Ne zaman son bulacak Çoruh’taki bu hicran?
Ne gün kara bulutlar kalkacak ufuklardan?

Şahlanacaktır elbet coşkuyla bir gün Çoruh,
Türk’ü tüm deryalara hâkim kılacak bu ruh.

Kasım 2011