Corona Günlerinde Aşk Şiiri - İsmail Göçer

Gözlerim kamaşırdı sana bakarken,
öyle güneşliydi ki sesin!
Nefesinle kuşlar havalanırdı birden,
nar kırmızısı o son mevsim.

Bin Bir Gece Masalları gibiydi zaman,
kumların uyuduğu o ıssız çöllerde.
Masal yüklü kervanlar gelir giderdi;
ismin, gül kokardı dillerde.

Bir masaldan, bin masal nasıl hatırlanırsa...
Masal kahramanını, sen de öyle hatırla!

Cam kenarından dünyaya,
candan bir hüzünle bakıyorum şimdi.
Anlaşılmış ve kabullenilmiş nihayet!
Ölüm, hayata bulaşmış bir pandemi.

Tüm yenilmişlerin ve tutunamayanların
bir meteor gibi düştüğü yer, kendi tenhâsı.
Ey kendi göçünü, kendi dışında dolaşan garibe!
Bilemezdin ve bilemedi beni benden başkası.

Artık ne söz kalır ne heves ne ömür ne vedâ...
Aşk karantinasında cümle âlem, unutma, hatırla ama!