Corona Şiiri - Uğur Musab Şahin

Sanki Musa asayı, kızıl denize vurdu.
Binlerce insan, nefes alamadı boğuldu.
Dönen çarklar, teknoloji, imalatı durdu
Yerle yeksan oldu bak, beşeriyet onuru.

Eyyub misali, bedeni kemirdi kurtçuklar
Görünmez bir el ile, korunuyor çocuklar
Şapkaları önde, biçare dev firavunlar.
Öyle bir musibet ki, birden fazla belalar.

Ana baba, eş dost birbirinden kaçar oldu.
Sanki mahşer, “ey ahali kıyamet mi koptu”?
Neyin vebalidir bu, insanlık mı helak oldu?
Cinayetler, yamyamlıklar, zulümleri durdu.

Livata, zina, hırsızlık, ayyaşlar hız kesti.
O Çin diyarından, şiddetli bir rüzgar esti.
Bu yel; sesleri, soluğu, nefesleri kesti
İnsanlar maskelerle, palyaçolarla gezdi.

Eğitim, öğretim, sanat, oyun rafa kalktı
İbadetler aksadı, halk camileri boşalttı.
Cenazeler, camilerden cemaatsiz kalktı
Eşi, dostu yaşlılara, uzaklardan baktı
2020