Hadi dökün dökün, savurun umutlarımızı.
Preslenmiş hayatların, çöplüğüdür bu yürek.
Saka-tatlı kafaların yönettiği ülkemde.
Umutsuz çocukların derin çöplüğü bu yürek.
Cenneti kayıp çocukların çiftliği bu yürek.
Annelerin dualar içtiği cami avlusu.
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta