Çöpçü'dür Zaman Şiiri - Melahat Çetinkaya

Gözlerimdeki hüzün eylül tortularından
Gülüşümü gül yüzlü çocuklara adadım
Yasaklarla korumaya alınınca düşlerim
Sustu içimdeki geveze kuşlar.
Belkileri keşkelere kaptırdım.

Ve şimdi,
Dudağımda binlerce söz ölüsü
vedaların silahıyla vurulmuş.
Yaşasa şiir olurdu her biri
Alfabenin aslarıyla yoğrulmuş.

Keskin bıçak aklımın kestiği damarından
duygularım kanamaktan kangren
İlaç kar etmezmiş buna
Öyle söylerdi annem.

Hangi yöne dönsem
Yarama çarpıyorum.
Pervaneler misali.
Kolay değil ateşi,ateş ile söndürmek
Bana bir ırmak gerek.
Ve bir rüzgar ıslığı en delisinden.
yelkenleri yeniden şişirecek.

Yolunu yitirmiş bir gezgin gibi
Arıyorum içimde kaybolan hazineyi
anladım ki,
Yeniden yazmam gerek kalbimin şifresini.

Düşmeden yüreğime en son cemre
Tutunamam dallarına baharın.
Yeniden çıkar mı bilmem
Kozasından kelebek kanatlarım.
yeşermeden acının köklerinden
umudun mavi hazzı
Getiremem ilk yazı.
desem de zaman zaman,

Diyor ki ustam,
Geç bunları bi kalem.
Bedeli acılarla ödenmiş,
katline hüküm verilmiş aşklardan
ne varsa geriye kalan,
Hepsini silip süpüren çöpçüdür zaman.