Çöp Yanı Mobilyalar Şiiri - Ahmet Topuklu

Sahipsiz köpek gibi
Sokakların fatihi
Sanki durduran neydi
Bir iki teselli

Şans hiç olmadı bizden yana
Koy avcunu elinin üstüne
Yatakta kıvran başka yana
İkincilik nasılmış öğreteyim size

Solağın sağ eli
Bir yay misali gerildim
İşsiz kaldı terzim
Ah şu dünyaya bak

Bir sağa bir sola marş at
Bekle, bekle olmadı işte
Sanki bir önemi var bu saatten sonra
Boş tavsiyenin farkı yok nidadan

Zorladıkça kırdık kolu
Artık anahtarla bile açılmıyor
Aynalar oldu en büyük düşman
Ama bakanda en çok onlar

Sıkacağım bir gün kendime
Sözlerle olmayacak o gün
Gömülmüşüm zaten doğduğum gün
Ayaklarım kaldırmaz ağırlığımı

Saygısızca öter saatler
Vakit akar canım gibi
Sendeleyerek yürümekten yoruldum
İnsanların bakışları en büyük korkum

Bende sevmem onları
Hayasız bakışları
Kim anlar iki dil bir pabuçtan
Kalemi olan oturur yazar

Sebepsizce kendimi vurdum
Olmayacak aile düşümden
Kendi ailemi unuttum
Şimdi annem mezar başında ağlar durur

Önemsiz sözlerin ağır sonuçları
İşte böyle vurdu insanı
Siz belki bilmezsiniz ama altı derin
Bir çukur misali düşürdü beni

Sanki duramıyorum
Yazmaktan çıkamıyorum
Hayatımı tek geçirmek istemiyorum
Ama sınanmam bu, kabulleniyorum

Zengin anlamaz fakirin halinden
Yıllarca tek olanın birini anlamadığınız gibi
Saklambaç oynadım her köşede
Bekledim dediğiniz gibi

Sanki bir sonucu olacakmış gibi
Kabullenmek zorunda kaldım
Çuvalla şiir yaktım
Yakacak başka çer çöp bulamadım